Waarom ik niet meer geloof in het grote enge doel
En wat ik daarvoor in de plaats zet
Lange tijd dacht ik dat het zo hoorde: je formuleert een groot, inspirerend doel – eentje waar je zenuwachtig van wordt, waar je ’s nachts wakker voor blijft – en vervolgens hak je dat op in overzichtelijke stappen richting succes. Zo staat het in de boeken, zo leerden we het in trainingen, en zo schreven we het ook op in het boek Doelen Stellen dat ik samen met Jean-Pierre Doran maakte.
Maar ergens begon het te wringen.
Niet met de structuur zelf, die werkt voor veel mensen prima. Maar met de onderliggende aanname:
dat je eerst een doel nodig hebt om richting te hebben in je leven.
Wat als dat niet zo is?
Wat als je helemaal geen groot enge doel nodig hebt om te weten wat je te doen staat?
Wat als je jouw richting niet hoeft te bedenken… maar alleen maar hoeft te voelen?
Het masker van het doel
Ik merkte iets geks.
Hoe groter het doel, hoe harder ik mijn best deed om ‘de man te worden die dat doel zou waarmaken’.
Ik zette een masker op. Projecteerde een versie van mezelf naar de toekomst – eentje met succes, status, aanzien – en begon vandaag alvast te leven vanuit dat plaatje.
Maar het voelde niet echt.
Het voelde als acteren.
En erger nog: het voelde alsof ik het nu nog niet waard was. Alsof ik eerst iets moest worden, behalen, bewijzen – voordat ik mezelf toestemming mocht geven om tevreden, vervuld of vrij te zijn.
Je bent er al
Inmiddels ontdek ik iets anders:
je bent niet onderweg naar jezelf – je bént het al.
Je hoeft alleen te leren luisteren. Naar je lichaam. Naar je intuïtie. Naar dat subtiele, soms fluisterende weten dat zegt: “Hier. Nu. Dit klopt.”
Waar de klassieke doelenlogica zegt: “Stel je eindpunt vast en werk daar naartoe”,
zegt mijn innerlijke kompas iets heel anders:
“Volg wat klopt. De rest wijst zich vanzelf.”
Maar hoe dan?
Betekent dit dat je niets meer moet plannen?
Dat je maar wat doet, als een blaadje in de wind?
Nee.
Het betekent dat je leert vertrouwen op iets diepers dan ambitie of planning: jouw zijn.
En van daaruit ontstaat richting. Keuzes. Actie. Maar dan zonder kramp. Zonder prestatiedruk.
Zonder jezelf te moeten forceren in een rol die je diep vanbinnen niet past.
Ik noem dat: leven vanuit je ware noorden.
Niet je doel najagen, maar jouw pad bewandelen – al weet je het eindpunt nog niet.
Dat vraagt moed. En vertrouwen. Maar het is ook bevrijdend als een diepe zucht.
Een contradictie?
Ja, het schuurt met mijn eerdere boodschap.
Ja, het wringt misschien zelfs met het boek dat ik schreef.
Maar weet je? Dat ís groei.
Coaching by Ries draait niet om gelijk hebben, maar om jezelf zijn. Niet om volhouden, maar om durven loslaten. Niet om perfectie, maar om echtheid.
En ik geloof dat dit precies is waar coaching mag beginnen: daar waar het spannend wordt, eerlijk, en écht.
Wil jij ook ontdekken wat jouw ware noorden is?
En leren leven vanuit je zijn – zonder jezelf te verdelen tussen doelen, maskers en verwachtingen?
Plan dan een doorbraakgesprek via [Calendly-link].
Geen standaard plan. Geen opgelegd doel.
Maar een reis naar binnen.
Naar jezelf.
Daar waar het begint.